Oddział utworzony z końcem 1942 roku, podporządkowany był Powiatowej Komendzie Tajnej Organizacji „Gryf Pomorski” w Chojnicach, zaszyfrowany pod nazwą „Cis”. Stan liczebny tej grupy dowodzonej przez Henryka Grabosza wynosił dwunastu partyzantów.
Bunkier pod kryptonimem „Zielony Pałac” usytuowany był w lesie niedaleko szosy z Męcikała do Chojnic, opodal zabudowania zwanego „Ameryką”, był  zarazem schronem Powiatowej Komendy z Chojnic. Działalność tej grupy partyzanckiej była dla hitlerowców szczególnie uciążliwą „kością w gardle”, gdyż oprócz działalności dywersyjnej prowadzono ożywioną akcję propagandową przeciwdziałającą propagandzie hitlerowskiej. W bunkrze tym redagowano, powielano i kolportowano wśród ludności polskiej odezwy i gazetkę „GRYFA POMORSKIEGO”. Umacniano w ten sposób przekonanie o nieuniknionej i bliskiej klęsce Hitlera na wszystkich frontach i powrotu Ziemi Kaszubskiej do Polski.
21.III.1944r. około godziny 16:00 mieszkańców wsi Męcikał poruszył huk wystrzałów, które rozbrzmiewały echem zaciekłej walki partyzantów hitlerowską żandarmerią i formacją WAFFEN SS. Wybuchy wstrząsnęły powietrzem, a echo leśne niosło je daleko. Łoskot eksplozji był początkiem krwawej tragedii dla dziewięcioosobowej załogi bunkra. Gruba pokrywa śnieżna, jaka pokryła zaszłej nocy ziemię i poszycie lasu stała się sprzymierzeńcem hitlerowskich napastników, gdyż nie pozwoliła partyzantom wystawić warty na zewnątrz bunkra, aby nie pozostawić jakichkolwiek śladów na śniegu. Dowódca Henryk Grabosz uchylił właz, kiedy nagle zauważył nadchodzącego jednego ze swoich partyzantów, którego wysłał dnia poprzedniego w celu załatwienia spraw dla organizacji. Widząc go teraz, powracającego z kimś w niemieckim mundurze pomyślał, że do jego powrotu o tak wczesnej porze dnia i mimo śnieżnej pokrywy zmusił go ważny powód, a postać w niemieckim mundurze skojarzył z dezerterem przybywającym do polskiej partyzantki. Nagle usłyszał z ust nadchodzącego partyzanta kolegi słowa: „Das ist hier”. ZDRADA! Pomyślał!
Gdy spostrzegł, że obok idący żołnierz niemiecki podniósł do strzału broń – Grabosz błyskawicznie zamknął klapę i pociągnął za sznurek dzwonka alarmowego i wycofał się za pierwsze załamanie korytarza – by móc strzelać w razie prób podnoszenia klapy od zewnątrz. Na znak sygnału alarmowego przybiegli Józef Dorawa pochodzący z Borowego Młyna i Edmund Kroplewski rodem z Męcikał. Polecił im pilnowanie włazu, a sam udał się do pomieszczenia mieszkalnego, aby zapoznać pozostałych z sytuacją i zorganizować obronę.
W tym czasie hitlerowcy wsunęli przez zamaskowany wentylator 2 granaty z gazem łzawiącym. Zapasowym wyjściem partyzanci wyczołgali się na powierzchnię, gdzie trwała już walka podjęta przez Dorawę i Kroplewskiego, którzy uderzyli na atakujących włazu. Celnymi strzałami zlikwidowano kilku hitlerowców przebywających w obrębie bunkra, pozostali zmuszeni zostali do ucieczki. Oddział nie poniósł na razie żadnych strat. Wykorzystano moment zamieszania, partyzanci rzucili się przez pierścień otaczającego wroga. Ale na skraju zagajnika na partyzantów gruchnęły huraganowe strzały. Hitlerowcy prażyli ogniem karabinów maszynowych, załamując kontratak. Próba przebicia się w odwrotnym kierunku również nie powiodła się, gdyż hitlerowcy toczyli cały obszar podwójnym pierścieniem, strzały napastników znacznie wzrosły, partyzanci odnieśli bolesne straty. Śmiertelnie trafieni zostali Edmund Kroplewski oraz Józef Mrozik – były podoficer straży granicznej koło Lipnicy pod Bytowem. Ciężko ranny w brzuch został Jan Wirkus z Radunia, który w tej sytuacji powrócił powrotem do bunkra. Niepowodzenie kontrataku partyzantów ośmieliło Niemców, którzy przypuścili kolejno dwa szturmy przez  partyzantów odparte. Ostatniego ataku dokonali przy pomocy specjalnie do tych wytresowanych psów.
W przerwach między atakami hitlerowcy imiennie nawoływali dowódcę Henryka Grabosza do poddania się. Kiedy zapadł wreszcie upragniony zmrok – partyzanci wycofali się powrotem do schronu, zabezpieczając jego wejście. Niemcy po wymianie strzałów szybko zrezygnowali z dalszej walki.
Hitlerowcy wyczekiwali świtu, partyzanci nocy. Dowódca grupy zniszczył aparaturę radiową, dokumenty, zabrał żywność
i papierosy dla pozostałych kolegów. Pod osłoną nocy pozostała przy życiu grupa partyzancka podczołgała się pod skraj zagajnika w bezpośrednim sąsiedztwie hitlerowskich stanowisk. Dowódca postanowił przebić się, ustawiając grupę w kształt klina, którego ostrze stanowił Stanisław Przytarski z Kościerzyny a także on sam.
Ruszyli… ich celne strzały zlikwidowały stanowiska wroga. Grabosz czołgając się do następnych stanowisk kolejno ja likwidował. Było już ciemno. Będąc niedaleko pasma lasu świerkowego zauważył smugę światła z latarki, oddał strzał, w odpowiedzi usłyszał słowa: „VERDAMPF NOCHMAL, WER SCHEIST DA, HIER IST DIE ABLOSUNG – do cholery, kto strzela teraz, mamy tu zmianę na posterunkach! Wniosek z tego, że niemieckie dowództwo nic nie wiedziało o przedarciu się partyzantów aż tak głęboko. Grabosz zrozumiał, że znajduję się na ostatniej linii okrążenia. Odwracając się do kolegów wydał rozkaż – NAPRZÓD! Sam skoczył na pasmo świerków strzelając do napastników. Żandarmi rzucili się do ucieczki, była to nowa obsada ostatniej linii, w chwilę potem dołączył Jan Bronka przekazując, że pozostałych trzech kolegów zaraz do nich dołączy.
Wyłam w hitlerowskim osaczeniu stał się faktem, a sami stanowili obecnie posterunek, który miał za zadanie nie dopuścić do ponownego zamknięcia pierścienia.
Na nieszczęście na lewym dukcie zatrzymał się samochód potężnym reflektorem i oświetlał na wprost wzgórze, na którym to właśnie zalegało trzech pozostałych kolegów. Zostali oni zmuszeni tym samym do ponownego wycofania się. Zbliżał się świt. Zachodziła obawa, że hitlerowcy utworzą nową linię, a wracać było również niebezpiecznie. Musieli się wycofać, czyli ruszyć w dalszą drogę. Grabosz i Bronka ruszyli zatem w kierunku szosy prowadzącej do Chojnic.
Już świtało, kiedy nękani i wyczerpani śmiertelną walką ukryli się w zagajniku obok Zbenin. Odgłosy walki prowadzonej wokół „Zielonego Pałacu” dochodziły do godziny ósmej rana, co oznaczało, że pozostali trzej koledzy nie zdołali się przedrzeć.
Strzały powoli milkną. Wokół lasu otaczającego „Zielony Pałac” zapada cisza oznajmująca śmierć Stanisława Przytarskiego z Kościerzyny, Franciszka Lesmana z Nowego Dworu jak i Jana Szutenberga również z Kościerzyny.
Hitlerowcy stracili w lesie 13 swoich żołnierzy, a kilkunastu z nich zostało rannych.