9 grudnia br w Powiatowym Młodzieżowym Domu Kultury w Brusach odbył się spektakl w języku kaszubskim pt. „Śpiącé wòjskò”. Spektakl był wyjątkową ucztą dla miłośników teatru. Zaprezentowane, przez amatorski zespół Oddziału Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego w Chojnicach, widowisko zachwyciło widzów dobrym podejściem do materiału literackiego oraz staranną scenografią i doborem kostiumów. Nie bez znaczenia była także praca reżyserów  - pani Felicji Baska – Borzyszkowskiej (nauczyciela Języka kaszubskiego z Kaszubskiego Liceum Ogólnokształcącego w Brusach) oraz pani Janiny Kosiedowskiej (Prezesa Z K-P o/Chojnice). 
Widowisko zgromadziło liczną publiczność, która była zachwycona przedstawieniem.  Aktorzy zebrali zasłużone brawa, podobnie jak reżyserki spektaklu pani Felicja Baska – Borzyszkowska oraz pani Janina Kosiedowska.

Organizatorami spektaklu była Gmina Brusy oraz Powiatowy Młodzieżowy Dom Kultury w Brusach.

W trakcie spektaklu:

Widownia z zainteresowaniem przyglądała się przedstawieniu:

Burmistrz Brus Witold Ossowski podziękował aktorom za wspaniały występ.

Na zdjęciu reżyserki spektaklu - p. Felicja Baska-Borzyszkowska

oraz Janina Kosiedowska.

      Sztuka „Spiącé wòjskò”, napisana w 1937 r., zgodnie uważana jest za najlepszy dramat historyczny ks. Bernarda Szychty. Akcja Rozgrywa się w wiosce kaszubskiej w 1914 r., przed wybuchem I wojny światowej. Nawiązuje do znanego również w innych regionach Polski podania o wojsku śpiącym we wnętrzu góry i czekającym na stosowną chwilę, aby wyzwolić kraj.
      W I odsłonie poznajemy rodzinę głównego bohatera, gbura (gospodarza) Miotka. Powróciwszy z Lęborka, gdzie sprzedał prosięta, Miotk opowiada żonie o swym dziwnym śnie i znakach, które wróżą wojnę. Wyraża przeczucie, że po tej wojnie zmartwychwstanie Polska. W tym akcie zawiązuje się tez wątek miłosny; córka Roza kocha Kowala Jana, lecz ojciec dziewczyny jest przeciwny ich związkowi. Akt kończy się piękną pieśnią- modlitwą o rychłe wskrzeszenie Polski.
      Odsłona II rozpoczyna się rozmową sąsiadów przed wiejską chatą o codziennych sprawach. Niespodziewanie do wsi przybywa Nieznany Rycerz, który żąda, aby Kowal wykuł korzec gwoźdźi i podkuł konie tajemniczego wojska. Po jego odejściu gburzy z przejęciem rozprawiają o tym wydarzeniu, dołącza do nich Miotek, który zaraża sąsiadów otuchą i nadzieją na nadejście Polski. Intonuje pieśń „Jeszcze Polska nie zginęła”. Chóralny śpiew dochodzi do uszu pruskiego żandarma, który pojawia się na miejscu i stwierdza gniewnie, że Miotk znów prowadzi pro- polską agitację.
     W III odsłonie Nieznany Rycerz wprowadza Kowala do wnętrza góry Narecznicy, nad jeziorem Długim koło Borzestowa. Śpią tam od 700 lat rycerze księcia Mestwina, który nie mając męskiego potomka zapisał Pomorze wielkopolskiemu Przemysławowi II. Ten fakt ma znaczenie symboliczne. Przypomina, że Pomorze niegdyś dobrowolnie złączyło się z Polską. Podczas gdy Kowal poza sceną podkuwa konie, zbudzony hałasem Wódz Rycerzy dmie w róg, aby poderwać do czynu swoje wojsko. Ukazuje się wówczas św. Barbara, która uspakaja wojów, mówi, że jeszcze nie nadszedł czas. Wódz Rycerzy, przemawiając do Kowala dobitnie podkreśla, że od czasu księcia Mestwina kaszubski Czarny Gryf idzie w parze z Białym Orłem. Zapowiada wkrótce wielkie wydarzenia dziejowe, które przywrócą Polsce wolność i wielkość. Nakazuje Kowalowi opowiedzieć Kaszubom o tym, co tu widział i słyszał.
     W odsłonie IV w izbie Miotk mówi sąsiadom, że śpiące wojsko jest w nich samych, że ich piersi są ową górą, w której trzeba obudzić serca. Rozwiązanie znajduje tu wątek romantyczny- pod namową białki i sąsiadów Nitko przyzwala na małżeństwo Rozy z Kowalem, któremu zaufało śpiące wojsko. Przychodzi wieść o wybuchu wojny i mężczyźni chcą iść bić się za ojczyznę. W chwili głębokiego zamyślenia Miotk ma widzenie: na scenę wchodzi niewiasta przybrana w strój królewski, symbolizująca Polskę, w otoczeniu zbudzonych już Rycerzy z kaszubskim sztandarem. Po powrocie do rzeczywistości Miotk wraz z bliskimi nasłuchuje odgłosów szykującego się do boju wojska. Wszyscy uznają, że to w nich obudził się waleczny duch, tak długo uśpiony.